środa, 31 maja 2017

MAJ na zdjęciach

Maj to kolejny miesiąc, który upłynął mi na czytaniu wspaniałych książek. Zapraszam do obejrzenia zdjęć :)















Niektórych z tych powieści nie zdecydowałabym się przeczytać drugi raz, ale nie żałuję czasu, który im poświęciłam.

A jaki był Wasz maj?

wtorek, 30 maja 2017

Przyjaźń na zawsze



Autor: Louise Jensen
Tytuł: Siostra
Wydawnictwo: Burda Książki
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 400
Gatunek: thriller 








Charlie wróciła do rodzinnej miejscowości po kilkuletniej nieobecności, a zaraz potem zmarła. Niedługo po pogrzebie w życiu przyjaciół dziewczyny pojawia się jej siostra. Pozornie przyjacielska, dobroduszna i sentymentalna Anna nie jest jednak osobą, za którąś wszyscy ją uważali. Czemu zawdzięczają jej obecność? Jaki cel ma kobieta? Czy wciąż mogą czuć się bezpiecznie?



Napis na okładce obiecuje nam „bestsellerowy brytyjski thriller”. Zazwyczaj do takich zachęcających haseł podchodzę z dystansem, zwłaszcza, kiedy dotyczą one debiutantów. Tym razem jednak okazało się, że powieść faktycznie zasługuje na pozytywne opinie, które ukazały się na jej temat, a każdy, kto ją przeczyta spojrzy na pewne sprawy w inny, nowy sposób.





Swoją opowieść Jensen snuje dwutorowo, z jednej strony wprowadzając nas w teraźniejsze wydarzenia, z drugiej pokazując czytelnikom, jakie decyzje bohaterów do nich doprowadziły. Taki sposób poznawania historii zdecydowanie odpowiada mi najbardziej, zwłaszcza w przypadku thrillerów czy kryminałów. Zwiększa wyczuwalne napięcie, stopniuje emocje, budzi ciekawość czytelnika. Niecierpliwie pokonywałam kolejne rozdziały, pragnąc jak najszybciej dowiedzieć się więcej na temat tytułowej siostry.

Powieść przepełniona jest tajemnicami przeszłości, które stopniowo wychodzą na światło dzienne. Autorka wyjawia nam je niespiesznie, co nie znaczy, że w powieście niewiele się dzieje. Jensen dobrze wie, ile powinnam nam zdradzić, by zaintrygować i zatrzymać przy książce przez długi czas. Kolejno ujawniane sekrety i dramaty zaskakują, budzą pytania, wywołują wątpliwości, a przede wszystkim zmuszają czytelnika do myślenia i próby poskładania tej historii w całość na własną rękę. Nie jest to jednak takie proste, bowiem autorka wciąż zaskakuje, zarówno zwrotami akcji, jak i pojawiającymi się informacjami, których istnienie zmienia nasze postrzeganie całej historii.

Jensen stworzyła bohaterów niezwykle wyrazistych i charakternych. Wobec żadnego z nich nie można pozostać obojętnym, niezależnie od tego, jakie miejsce zajmuje on w tej opowieści. Każdy z nich, zarówno bohaterzy główni, jak i drugoplanowi, budzą w nas wiele emocji i zmuszają do zajęcia stanowiska i wyrażenia swojej opinii. Co najważniejsze, nowe szczegóły i odkrywane tajemnice, zmieniają nasze postrzeganie tych ludzi. Zaczynamy zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji, do naszego umysły zakrada się mrok i niepokój. Czy my na ich miejscu podjęlibyśmy podobne decyzje?

Sięgając po tę powieść, liczyłam na dobry thriller psychologiczny. Książkę, która mnie zaskoczy i zapadnie mi w pamięć. Wydaje mi się, że dla warstwy psychologicznej istotne znaczenie ma w tym przypadku obyczajowe tło wydarzeń, umożliwiające nam spojrzenie na to wszystko z zupełnie innej strony. Bardzo cenię dopracowane historie obyczajowe, a powieść Louise Jensen również można by do tej grupy zaliczyć, biorąc pod uwagę tematykę, na jakiej oparła się autorka. Trudne relacje międzyludzkie, niełatwe macierzyństwo, czy nieszczęśliwe dzieciństwo to najważniejsze kwestie poruszone w powieści.



Jensen bardzo sprawnie posługuje się słowem, pisząc lekko i subtelnie prowadząc czytelnika przez meandry powieści. „Siostrę” czyta się szybko, z wielką przyjemnością, a przy tym bardzo niecierpliwie podążając do zakończenia. Widać, że historia została dopracowana i przemyślana, a każdy szczegół ma w niej swoje miejsce. Ciężko do czegokolwiek się przyczepić.





To jedna z tych książek, które zasługują na uwagę czytelnika. Nie tylko osób ceniących sobie dobre, mroczne i klimatyczne thrillery, ale także tych będących fanami mądrych książek obyczajowych. Myślę, że to opowieść dla czytelników w różnym wieku i na różnych etapach życia, pozwalającą na relaks, ale również dobrą wieczorną rozrywkę. 

Za przesłanie powieści dziękuję portalowi Sztukater.

sobota, 27 maja 2017

Portret Afganistanu




Autor: Monika Bułaj
Tytuł: Nur. Zapiski Afgańskie
Wydawnictwo: National Geographic
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 320
Gatunek: literatura faktu 







Afganistan kojarzył mi się do tej pory z książkami Nadii Hashimi i Khaleda Hosseiniego- dwojga autorów, których szczerze uwielbiam. W ich książkach jednak prawda mieszała się z literacka fikcją. Reportaż stworzony przez Monikę Bułaj, oparty w całości na wydarzeniach prawdziwych, zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Przede wszystkim właśnie za sprawą świadomości, że wszystkiego o czym mogę przeczytać, autorka faktycznie doświadczyła.

A jaki jest Afganistan? Mam wrażenie, że pełen sprzeczności. Z jednej strony przepełniony gościnnością i dobrocią, którymi miejscowi otaczają obcych z każdej strony. Barwny, piękny, pełen godności, zwrócony w stronę tradycji i obyczajów. Po drugiej stronie wagi znajdują się rzeczy o wiele bardziej mroczne, budzące niepokój, czy oburzenie- religijny fanatyzm, uzależnienie od narkotyków, absurdalne prawa, wielka bieda. Bułaj ukazuje nam ten kraj z wielu perspektyw, opowiadając o najlepszych i najgorszych rzeczach, jakich świadkiem się stała. Zaprasza nas do uczestnictwa, poznania tego dziwnego świata jej oczami.  

Szczególne wrażenie zrobiły na mnie właśnie te elementy negatywne, które o wiele lepiej zapadły mi w pamięć, za sprawą wywołania silnych emocji. Przede wszystkim mam na myśli opowieść autorki o spotkaniu z kobietą obwieszoną ładunkami wybuchowymi. Historia ta wypełniona została strachem, uczuciem dusznej paniki, problemem zapomnienia. Nie można się temu jednak dziwić, bo jak może zareagować człowiek w czasie konfrontacji z kimś, kto lada moment może odebrać mu życie? Mocno poruszyły mnie również fragmenty dotyczące przestępstw odzieżowych. W Afganistanie można bowiem trafić do więzienia za nieprzestrzeganie niezwykle surowych restrykcji dotyczących ubioru. Tak, rzeczywiście, nie trzeba być przestępcą, żeby trafić do więzienia, przynajmniej nie takim prawdziwym zbrodniarzem. Wystarczy niewłaściwie się ubrać. Nie szkodzi, że tym strojom bliżej do zbroi niż kobiecych ubrań…

Każdy, kto choć trochę poznał Afganistan, ma świadomość, jak ciężko jest tam być kobietą. Jak trudno żyć w świecie, w którym nie ma się możliwości wyboru, nie można zabrać głosu, obronić się, odmówić. Bułaj potwierdza wszystkie złe rzeczy powiedziane o tym kraju. Przytacza historie dziewcząt wydawanych za mąż za młodu. Wdów, które oddały się prostytucji, bo nie należąc do męża, zaczęły należeć do wszystkich. Rozwódek porzuconych z zupełnie błahych powodów. I wreszcie kobiet pragnących zawalczyć, choć do wyboru miały tylko ekstremalne wyjścia, jak choćby podpalenie się.

Ten reportaż wywołuje mnóstwo emocji. Szokuje zawartą w nim prawdą. Razi mrokiem, brutalnością, ludzkim okrucieństwem. Przenosi nas do świata, w jakim niekoniecznie chcielibyśmy się znaleźć, choć w pewien sposób jest on niebywale fascynujący. Bułaj pokazuje, uczy, skłania do refleksji. A robi to opisując własne przeżycia. Prosto, na temat, prawdomównie, unikając tabu.

Grzechem byłoby nie wspomnieć o wydaniu tej książki. Na pierwszy rzut oka wielkie wrażenie robi jej duży format i twarda oprawa z przykuwającym uwagę zdjęciem. Ale to środek sprawia, że ciężko się od niej oderwać. Zapiski autorki wydano na kredowym papierze i opatrzono wielką ilością zdjęć. Fotografie pięknie uzupełniają tekst, ale są także świadectwem same w sobie- to portrety Afganistanu i mieszkających w nim ludzi. Piękne, emocjonalne, warte zobaczenia i zrozumienia.



Ta książka zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Autorka ustawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko, ale z tego wyzwania wyszła z podniesioną głową. Wspaniale się to czyta, jeszcze lepiej ogląda. To literacki majstersztyk, godny uwagi każdego czytelnika.

Za przesłanie powieści dziękuję portalowi Sztukater.

czwartek, 25 maja 2017

A miało być tak pięknie



Autor: Magdalena Zimniak
Tytuł: Odezwij się
Wydawnictwo: Prozami
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 368
Gatunek: literatura współczesna 








Ada i Rafałek zaginęli jednego  spośród takich samych dni, który niczym szczególnym się nie wyróżniał. Świadków wydarzenia jest niewielu, a ich wiarygodność pozostawia sporo do życzenia. Policja wciąż nie radzi sobie z pchnięciem sprawy naprzód, a brak dowodów utrudnia jej zadanie. Pamiętnik Ady rzuca podejrzenia na zaginioną dziewczynkę. Czy Ada była skłonna skrzywdzić brata?

Magdalena Zimniak zabiera nas w świat, w którym nic nie jest takie, jakim z pozoru się wydaje. Idealna rodzina podzielona została przez sekrety, niedomówienia, niejasności. Bliskość zaczęła umierać, jedność blaknąć. Rodzinne szczęście jest o wiele bardziej kruche, niż można by się było tego spodziewać, a idealny obrazek zostaje pogruchotany przez mieszankę wydarzeń przeszłych i teraźniejszych. Zimniak bardzo dobrze ukazuje kruchość owej książkowej rodziny, błędy, których się dopuściła, zaprzeczenia, jakimi łatwiej było się jej kierować. Z jej opowieści wyłania się obraz oddalonych od siebie małżonków i rodzeństwa, którego relacje również nie do końca powinny wyglądać tak, jak powinny. Za sprawą Ady…

Dziewczynka cierpi na nerwicę natręctw. Każdego dnia zmaga się z trudnościami kreowanymi przez jej własny umysł. Mocne słowa, niechciane obrazy, próba zatracenia się z modlitwie i prośby składane do Boga o pomoc. Autorka książki bardzo dobrze oddała charakter tego schorzenia. Przybliżyła nam cechy dla niego właściwe, ukazała, jak ciężko z nim żyć, zwłaszcza wrażliwej i delikatnej dziewczynce. Ukazanie tych dolegliwości za pomocą pamiętnika prowadzonego przez dziewczynkę to strzał w dziesiątkę. Nadaje to całej sprawie głębi, emocjonalności, wymiaru bardziej osobistego. I sprawia, że dziewczynka na żadnym etapie nie budzi w nas negatywnych czy sprzecznych emocji. Muszę przyznać, że to jedna z najciekawszych i z pewnością najsympatyczniejszych bohaterów powieści.

Mocne i wyraziste tło obyczajowe stanowią bardzo dobrą podstawę dla uczynienia tej historii jeszcze bardziej przejmującą i nadania jej statusu thrillera psychologicznego. Zimniak niezwykle gładko oddaje charakter bohaterów, wnika w ich wnętrze, roztrząsa ich nastroje i emocje. Robi to z wielką przenikliwością, starannością i dbałością o szczegóły. Z wielką łatwością dostrzega w nich dobro i zło, potrafi realistycznie oddać zalety i wady, przeniknąć do umysłu, odnaleźć przyczyny i powody takich, a nie innych zachowań. Nie boi się mroku, z chęcią nurza się w ciemnych sprawach. Subtelnie wprowadza nas w świat przepełniony ciemnością, w którym zło zaczyna przybierać dominującą formę i przytłaczać, coraz mocniej i mocniej. Napięcie zbudowano z wielką pieczołowitością, wraz z zagłębianiem się w powieść odczuwa się je wyraziście i głęboko.

Zimniak wykazała się dobrym pomysłem, co jednak najważniejsze potrafiła ten pomysł odpowiednio zrealizować. Fabuła książki została przemyślana i dopracowana, każdy szczegół dopełniał całość i niczego nie było w tej powieści za dużo. Podoba mi się sposób, w jaki autorka wprowadza nas w akcję, stopniowo, czasem niemal boleśnie pomału, co nie znaczy akurat, że mało się dzieje. Dramat rodziców i dzieci uderza w nas spośród kolejnych rozdziałów, a upływający czas oddziałuje na czytelnika odurzająco.



Autorka pięknie operuje słowem i chętnie z niego korzysta, budując akcję powieści i kreując bohaterów. Nie boi się długich opisów, bogatych w słowa, choć często ubogich w dialogi. Mówi się, że niezwykle ciężko jest ułożyć mądre i absorbujące dialogi, ale moim zdaniem o wiele trudniej jest stworzyć powieść, w której tych dialogów jest niewiele, a ona nie męczy i nie nuży.

Mnie nie zmęczyła. Wręcz przeciwnie. Pochłonęłam ją tak szybko, jak mogłam, delektując się fabułą, ciesząc słowem. Nie mogę tej powieści niczego zarzucić. Zasłużyła na każde napisane o niej słowo uznania. To wspaniale, że takie książki wychodzą spod piór polskich autorów.  

Za możliwość przeczytania powieści dziękuję Wydawnictwu Prozami.

wtorek, 23 maja 2017

Całkiem inny świat




Autor: Anna Badkhen
Tytuł: Wędrówka z Ablem
Wydawnictwo: Kobiece
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 392
Gatunek: literatura podróżnicza 







Annę Badkhen poznałam za sprawą jej poprzedniej książki- Cztery pory roku w afgańskiej wiosce- ale to ten tytuł zrobił na mnie większe wrażenie. Opowieść o Nomadach szczerze mnie zainteresowała i mocno urzekła. Uwielbiam literaturę faktu, a ta historia z pewnością na długo zapisze się w mojej pamięci.


„Wędrówka z Ablem” to niesamowicie barwna i kolorowa mozaika przedstawiająca życie Nomadów. Autorka na pewien czas po prostu zrezygnowała ze swojego życia i zamieszkała z jedną z rodzin pasterskich. Dzięki temu, że spędziła z nimi wiele czasu, miała okazję poznać ich codzienność, kulturę, obyczajowość oraz sposób patrzenia na życie i świat. Napisana przez nią historia jest kompletna, dopracowana i szalenie interesująca.




Z opowieści tej wyłania się obraz ludzi niezwykłych. Posiadających niewiele i tą małą garstką potrafiących się cieszyć. Nomadzi żyją z dala od cywilizacji, nie potrzebują nowoczesnej technologii, żywią się tym, co udaje im się wyhodować lub samodzielnie wyprodukować, korzystając z wymiany i pomijając używanie gotówki. Każdego dnia pokonują wielkie odległości, w celu zaspokojenia swych potrzeb. Ich życie jest dużo trudniejsze od naszego. Właściwie nie ma z nim nic wspólnego. Czasami ciężko było mi uwierzyć w opowieść snutą przez Badkhen, ale im mocniej się w nią zagłębiałam, tym bardziej działa na moją wyobraźnię, zapraszając mnie do pełniejszego i bardziej emocjonalnego zaangażowania się w ten nietypowy świat.

Nietypowość. To słowo zdecydowanie do Nomadów pasuje. Ich wierzenia momentami wydawały mi się niezwykłe, a nawet dziwaczne, co przewrotnie jeszcze bardziej zachęcało mnie do lektury. Zjedzenie sowiego mięsa uchroni Cię przed śmiercią. Jeśli krowa wejdzie przez tobą do wody niestraszne ci bestie i demony. To dopiero początek długiej listy przedziwnych wierzeń, które w decydujący sposób determinują życie tych ludzi. Co ciekawe, podczas lektury nie było mi do śmiechu. Cieszyłam się z możliwości zbliżenia choć w taki prosty sposób, poznania nowej kultury, innego świata.

Fakt, że Badkhen spędziła z Nomadami tyle czasu, widoczny jest w tej powieści. Czujemy towarzyszące jej emocje. Dostrzegamy uczucia, które połączyły ją z tymi ludźmi. Widzimy zachodzące w niej zmiany. Tym razem autorka zdradziła nam co nieco ze swojego prywatnego życia. Opowiedziała, jak wpłynęła na nią i na jej życie ta podróż, opowiedziała, czego po niej oczekuje. Te element prywaty, garść zdradzonych tajemnic bardzo przypadły mi do gustu. Bo przecież jej osoba również liczy się w tej opowieści.


Przeczytałam. Mam wrażenie, że mogłabym powiedzieć, czy napisać jeszcze wiele, a jednocześnie brakuje mi słów. Bo Nomadów nie można tak po prostu zamknąć w paszczy zwyczajnych, prostych wyrazów. Ich sposób bycia i pomysł na życie mocno wykracza poza znane nam granice. To wszystko jest nam zupełnie obce. A jednak tkwi w tym odrobina magii, którą udało się uchwycić również na okładce powieści. 




Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

niedziela, 21 maja 2017

Czasami wystarczy tak niewiele




Autor: Suzanne Young
Tytuł: Dzikie serca
Wydawnictwo: Feeria Young
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 264
Gatunek: literatura młodzieżowa 







Jej matka odeszła. Ojca pochłonął alkoholizm. Wszystko co jej zostało, to młodszy, niepełnosprawny umysłowo brat, choć przywiązanie do chłopca ma swoje konsekwencje. Życie Savvy mogłoby być lepsze. Czy pojawienie się w nim Camerona zmieni sytuację na lepsze?

Suzanne Young poznałam za sprawą genialnej „Plagi samobójców”- książki, która mocno utkwiła mi w pamięci i którą bardzo ciepło wspominam. Nie byłam pewna, czego spodziewać się po jej najnowszej powieści, znacznie odbiegającej fabułą od poprzedniczek.


Najbardziej obawiałam się, że akcja książki zostanie zdominowana przez uczucie rodzące się między Savvy a Cameronem, jak to często bywa w książkach młodzieżowych. Young działała jednak na tym polu bardzo ostrożnie, subtelnie podchodząc do relacji między bohaterami. Wszystko odbywa się z wielkim wyczuciem, nie nachalnie. Savvy i Cameron zbliżają się do siebie poprzez przyjaźń, a cała ich relacja jest niezwykle urocza, wdzięczna i wzbudzająca u czytelnika uśmiech.



Bardzo ciekawiło mnie, jak autorka poradzi sobie z tym trudnym środowiskiem, w którym przyszło funkcjonować dziewczynie. Rozbita rodzina, chory braciszek, szkoła kojarząca się z marginesem społecznym, a do tego były chłopak, który zdecydowanie nie zamierza się odczepić. I tym razem autorka sprawiła się wyśmienicie, bardzo dobrze oddając dysfunkcyjny klimat środowiska Savannah. Wątki dotyczące jej rodziny, braku pieniędzy, niewesołej sytuacji w szkole zrobiły na mnie spore wrażenie i wzbudziły sporo emocji, ale nie okazały się na tyle przerysowane by razić czy wywoływać niepotrzebne uczucie litości.

Savvy to wspaniała dziewczyna. Troskliwa, dojrzała, zdeterminowana do osiągnięcia celu. Na kolejnych kartach powieści przekonujemy się, jak dobrze radzi sobie ze skomplikowaną codziennością i sytuacją niegodną pozazdroszczenia, wszystkie swoje działania ukierunkowując na pomoc młodszemu, niepełnosprawnemu braciszkowi. Nie ukrywam, że ten wątek zainteresował mnie najbardziej. Wiele książek młodzieżowych okazuje się dość banalnymi, natomiast Young wykreowała powieść ukazującą codzienność nastolatków z innej, trudniejszej strony.

Tą historią autorka daje nam do zrozumienia, że nie zawsze jest łatwo, a osiągnięcie celu często wymaga sporo wysiłku i nakładu pracy. Pokazuje zdeterminowanych, silny bohaterów, którzy często mają pod górkę. A jednak, choć fabuła książki mocno została naznaczona smutkiem i melancholią, nie brak jej pewnej dozy optymizmu i przebłysku nadziei, pozwalających nam spojrzeć na tę opowieść w inny sposób.



Young pisze lekko, bardzo dobrze oddając charakter nastoletniego świata. Jej bohaterzy nie są przesadnie dojrzali, choć musieli szybciej dorosnąć. Widać, że to młodzież, w dużej mierze za sprawą podejścia do pewnych spraw i języka, jakim posługuje się na co dzień. Cieszę się, że miałam okazję poznać historię Savvy i kolejny raz uwierzyć w powieści młodzieżowe. 




Za możliwość poznania tej historii serdecznie dziękuję Wydawnictwu Feeria Young. 

czwartek, 18 maja 2017

Nie mów nikomu!




Autor: Naomi Ragen
Tytuł: Nic nie mów
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 408
Gatunek: literatura współczesna







W tym samym czasie do szpitala trafia dwóch braci. Chłopcy odnieśli bardzo poważne obrażenia, a matka dzieci nie chce zdradzić policji żadnych szczegółów. Kim jest kobieta tak odporna na krzywdę swojego potomstwa? Czy to jeszcze sprawczyni czy już ofiara? Co przydarzyło się dzieciom?

Książki oznaczone klubowym logo „Kobiety to czytają” to powieści trudne, o skomplikowanej tematyce, dające do myślenia i zmuszające do refleksji. Ich lektura często okazuje się o niełatwa, bo mimo że należą do literatury kobiecej, to zdecydowanie do tej z wyższej półki- bardziej osobistej, emocjonalnej, dopracowanej, dla nas i o nas. „Nic nie mów” bardzo dobrze wpisuje się w ten schemat. Choć tematyka intryguje i zachęca do zagłębienia się w książce, czasami przyjemniej byłoby ją odłożyć. Tylko, że niekoniecznie doczekamy się lepszego momentu, by po nią sięgnąć.

Przemoc zawsze wywiera na człowieku wielkie wrażenie. Szczególnie zaś, gdy dotyczy dzieci, istot bezbronnych i słabszych. Ragen opowiada nam historię szalenie smutną, głęboko poruszającą i niepokojącą. Od początku zdajemy sobie sprawę, że książkowe maleństwa spotkała wielka krzywda, ale autorka przez długi czas nie zdradza nam, co właściwie się wydarzyło. Robi to spokojnie, niespiesznie posuwając akcję powieści do przodu, efektownie łączy przeszłość z teraźniejszością prowadząc akcję dwutorowo. Dzięki temu rozbudza naszą ciekawość i stopniuje napięcie, by w finale uderzyć w nas jeszcze mocniej. Okrutniej. Brutalniej.

Historię chłopców odkrywa przed nami detektyw Bina Cedek. Z jej perspektywy wydaje się ona szczególnie przerażająca, bowiem policjantka również jest matką i wielokrotnie próbuje zrozumieć, jak można wyrządzić dzieciom tak wielką krzywdę, a następnie zatajać prawdę, bronić winnych. Ragen pięknie pokazuje istotną rolę matki w życiu każdego dziecka, kolejno prześlizgując się po bohaterach i ukazując ich relacje z rodzicielkami. Całe tło obyczajowe zostało w książce znakomicie dopracowane, wszystkie szczegóły są zgrabnie dograne, a tematy pięknie współgrają. Nie sposób w tym miejscu do niczego się przyczepić.

Ragen postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko, wiele miejsca poświęcając w swojej książce kwestiom religii i problematyce sekt. Szczerze mówiąc trochę mnie zmęczyły te religijne zmagania, przede wszystkim ze względu na fakt, że nie rozumiałam zachowania bohaterów, faktu, że poświęcają tak wiele w imię religijnych przekonań, choć w pewien sposób ich determinacja mi zaimponowała. Niepotrzebnie moim zdaniem autorka zaangażowała się aż tak mocno w ten wątek. Różnego rodzaju cytaty, odniesienia do religijnych przywódców, wyznania wiary i ogólny klimat duchowości nieco mnie przytłoczyły. Co ciekawe jednak w pewnym momencie Ragen bardzo zgrabnie przeszła do tematyki sekt religijnych, a te wątki były zdecydowanie warte uwagi.

Bohaterów nie sposób jest polubić (wyjątek stanowią policyjni funkcjonariusze). Zarówno mama dzieci, jak i jej mąż zrobili na mnie bardzo złe wrażenie. Nie rozumiałam podejmowanych przez nich decyzji i ścieżki, którą obrali, a która ostatecznie doprowadziła do tak smutnej historii. Nie znaczy to jednak, że powieściowym postaciom czegokolwiek zabrakło. Ragen bardzo dobrze wykreowała swoich bohaterów, wpisując w ich charaktery cechy świetnie pasujące do tematyki książki. Zdumiewająco ukazała kontrasty między nimi, ich słabe i mocne strony, podatność na wpływy i manipulacje, a także źródło ich siły i determinacji. Po prostu w tym przypadku nie sposób było ich polubić.

To powieść, która mocno się wyróżnia. Cenna i ważna, ale dość trudna w odbiorze. Napisana możliwie lekko, uwzględniająca istotne aspekty, posługująca się kryterium prawdy i oparta na faktach. Warto po nią sięgnąć, choć nie każdemu przypadnie do gustu ze względu na mnogość zawartych w niej okropieństw.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.

wtorek, 16 maja 2017

A jaki jest Twój najmroczniejszy sekret?




Autor: Alex Marwood
Tytuł: Najmroczniejszy sekret
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 416
Gatunek: thriller 






Zagadki zaginięcia Coco nie rozwiązano przez 12 lat. Przez ten czas uczestnicy wydarzeń zmienili się, ale cień tej historii wciąż wdziera się w ich pamięć, wpływając na kolejno podejmowane przez nich decyzje. Czy po latach tajemnica zaginięcia dziewczynki ujrzy w końcu światło dzienne?



Alex Marwood poznałam za sprawą „Dziewczyn, które zabiły Chloe”. Powieść ta urzekła mnie czającym się na jej stronach mrokiem, skrytymi tajemnicami, powrotami do przeszłości oraz dobrze zarysowanymi bohaterami. Bardzo liczyłam na to, że w najnowszej książce autorki również nie zabraknie tych elementów, a fabuła ponownie mnie zaskoczy.





Powieść czyta się bardzo dobrze w dużej mierze za sprawą dwutorowo prowadzonej narracji. Rozdziały naprzemiennie odsłaniają przed nami kolejne części historii, łącząc wydarzenia bieżące z przeszłością. Dzięki temu opowieść Marwood poznajemy niespiesznie, mocno angażując się w powieść i próbując na własną rękę poznać wszystkie tajemnice i zawiłości opowieści. Taki sposób opowiadania najbardziej mi odpowiada. Rozbudza moją ciekawość, umożliwia lepsze poznanie bohaterów, zachęca do myślenia i konfrontacji własnych pomysłów z rozwijającą się akcją.

A ta, choć momentami dość wolna, potrafi nas zaskoczyć. Autorka kolejny raz pozwala sobie na mocny akcent. Prezentowana przez nią fabuła nie należy do przesadnie skomplikowanych, a jednak zaskakuje przede wszystkim za sprawą zachowania bohaterów, podjętych przez nich decyzji i następujących konsekwencji. Momentami odnosiłam wrażenie, że nie zbrodnia jest tutaj najważniejsza, ale poniesiona kara. Nie brutalność, ale wyrafinowanie i ludzkie okrucieństwo. Bohaterzy powieści to potwory, jednak zupełnie innego typu niż spotykane przez nas zazwyczaj.  

Marwood przywiązuje dużą wagę do swoich bohaterów. Każdy z nich został wyraziście zarysowany, wobec żadnego nie można pozostać obojętnym. Choć zbliża ich życie na wysokim poziomie, bogactwo, pewność siebie i egoizm, reakcja na problem z Coco ukazuje dzielące ich różnice. Na kolejnych stronach poznajemy ich lepiej, przede wszystkim zwracając uwagę na to, jak ich życie potoczyło się po tamtej nocy. W zarysach postaci doszukałam się mocnej dawki psychologii, próby ukazania ich z możliwie najszerszej perspektywy, częściowego wytłumaczenia, choć nie rozgrzeszenia. Zdecydowanie bardzo ciężko było ich polubić, ale nie na tym przecież przygoda z książką powinna polegać.

Bardzo spodobało mi się tło wydarzeń. Autorka zabiera nas w świat niewyobrażalnego bogactwa przepychu, w którym pieniądz jest najważniejszą walutą, a zaraz za nim plasują się wygląd i używki. Czysty hedonizm. W tym powietrzu przesyconym wonią pieniądza czuć również aromat tragedii. Przeszłych i przyszłych, bo z takimi ludźmi i w takich miejscach zawsze musi się coś wydarzyć. Nie znaczy to jednak, że klimat bogactwa przyćmiewa to, co w tej powieści najważniejsze, choć z pewnością nadaje prym całości.


Marwood skłoniła się również w stronę realizmu, za sprawa nutki obyczajowej czyniąc tę historię bardziej wyjętą z życia. Oprócz wielkich tragedii nie zabrakło tutaj mniejszych, codziennych koszmarów i spraw bardziej przyziemnych. W powieści doszukamy się rodzinnych konfliktów, kobiecej rywalizacji, trudnych więzi łączących rodziców z dziećmi czy co nieco o kwestiach wychowawczych. Wątki te są istotne dla całej sprawy, ale też nadają książce pewnej lekkości i dobrze uzupełniają pierwszoplanową akcję.

Autorka znowu mnie ujęła. Pomysłem, podejściem do tematu, jego realizacją i zakończeniem. Więcej mi nie potrzeba.

Za wspaniałą zabawę a także piękną, niecodzienną pamiątkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Albatros.


sobota, 13 maja 2017

Magdalena Majcher "Matka mojej córki" [recenzja przedpremierowa]





Autor: Magdalena Majcher
Tytuł: Matka mojej córki
Wydawnictwo: Pascal
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 384
Gatunek: literatura współczesna






Przed laty nie miała dość odwagi, by być matką dla swojego dziecka. Wydawało się jej, że w innych ramionach będzie mu lepiej. Czy dziś wciąż jest to dla niej tak oczywiste? Czy znajdzie siłę, by zmierzyć się z przeszłością?



Do autorów polskich wciąż podchodzę z dużym dystansem, choć coraz częściej otrzymują z mojej strony kredyt zaufania (choć trzeba przyznać, że ograniczony). Co więcej nie przepadam za typowo kobiecą literaturą. Dlatego też, mimo że Magdalena Majcher mnie zainteresowała, to jej powieści podchodziłam z dużą ostrożnością. Czy warto było się obawiać?





Tym, co w pierwszej kolejności muszę pochwalić w tej powieści, jest sposób opowiadania historii. Autorka bardzo płynnie przechodzi od przeszłości do teraźniejszości, prowadząc akcję dwutorowo. To, co dzieje się u bohaterki obecnie zostaje uzupełniane przeszłymi wydarzeniami, dzięki czemu stopniowo dowiadujemy się, jak wygląda życie Niny, poznajemy trudne relacje z rodziną, powody niepowodzeń z mężczyznami, skrzętnie ukrywane sekrety. Majcher zdradza nam wszystko powoli, niespiesznie. W ten sposób rozbudza naszą ciekawość i buduje intrygujące napięcie, popychając nas nieustannie do przodu. W stronę zrozumienia wszystkich sekretów i niedomówień.

A że takowych nie zabraknie jesteśmy przekonani niemalże od początku. Choć niełatwo jest poskładać całą tę historię samodzielnie, a także zrozumieć wszystkie powody, dla których książkowi bohaterzy podjęli takie, a nie inne decyzje. Czytałam szybko, pochłaniając powieść z zawrotną prędkością. Wydawało mi się, że wiem, jak potoczyła się historia Niny, a jednak wciąż coś mi umykało. Cały czas brakowało mi szczegółów, które autorka sprytnie i przemyślanie dawkowała, rozbudzając mój czytelniczy apetyt.


Jeśli chodzi o postać Niny, muszę szczerze przyznać, że momentami ciężko było mi ją zrozumieć, a nawet zaakceptować jej wybory. Ale ja nigdy nie znalazłam się w takiej sytuacji. Jej postać została bardzo dobrze skonstruowana, wady i zalety niezwykle dopracowane, a historia wyjaśniająca nam, dlaczego jest taką a nie inną osobą mądrze rozpisana. Majcher w żaden sposób nie zachęca nas do polubienia bohaterki, bo nie na tym to polega. Ona wprowadza nas w niepokojący świat rodzinnych sekretów, skrzętnych manipulacji, skomplikowanych relacji międzyludzkich. A w tym wszystkim nie brakuje realizmu.

„Tego, co tak zręcznie udało się pominąć w rodzinnym albumie, nie sposób było wyrzucić z pamięci, chociaż Nina od wielu lat podejmowała w tym kierunku usilne starania”.

Ta historia mogłaby faktycznie się wydarzyć, choć czasami wydaje się dość absurdalna. Nie zmienia to jednak faktu, że nie brakuje jej znamion realizmu, pozwalających czytelnikowi głębiej i bardziej emocjonalne się w nią zaangażować, zrozumieć bohaterów, podjąć ich decyzje po swojemu, wysnuć garść refleksji, przywołać nieco wspomnień. Momentami miałam wrażenie, jakby Nina była rzeczywistą osobą, której historię przeniesiono na karty powieści. I bardzo mi się to podobało.



Majcher pisze lekko, widać, że sprawia jej to dużą przyjemność i że dokładnie tym chce się zajmować. Nie ma w tym żadnego wymuszenia, nic nie dodano na siłę. Jej słowa pięknie się układają, zachęcając sensem, mądrością, a także doświadczeniem. Ona jest w miejscu, w którym chciała się znaleźć i to się czuje. Widać w tej powieści pasję i zaangażowanie.

Autorka udowodniła mi, że polskie powieści nie muszą być o niczym, a książki kobiece niekoniecznie powinny skupiać się na płytkich miłościach i banalnych romansach. Ona potrafi przelewać swoje pomysły na papier, a pomysły te są wartościowe i wnoszą pewien powiew świeżości na rynku takich samych książek z różnorodnych okładkach. Nie wciska nam szczęścia na siłę, nie przesadza z serią happy endów, ale zostawia nas z pewną dozą optymizmu i refleksji. I to mi w zupełności odpowiada.   

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Autorce.

czwartek, 11 maja 2017

Po prostu mieć dziecko




Autor: M.L.Stedman
Tytuł: Światło między oceanami
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2016
Gatunek: literatura współczesna
Liczba stron: 432







Tak bardzo chcieli mieć dziecko, że postanowili postąpić wbrew zasadom zdrowego rozsądku. Żyć w tajemnicy, przyjąć na siebie ewentualną krytykę, złamać reguły, nadwerężyć moralność. A wszystko dla tej małej istotki.



Mam wrażenie, że ta książka zdobyła moje serce, jeszcze zanim wzięłam ją do ręki. Ta historia tak bardzo mnie intrygowała, że w ogóle nie brałam pod uwagę, że mogłaby mi się nie spodobać. Obyło się bez łez, co nie znaczy, że zabrakło wzruszeń i momentów zapierających dech. Ta historia podziałała na mnie bardzo mocno, a powieść chętnie zaliczyłabym do tej najwyższych lotów.




Bardzo przypadło mi do gustu osadzenie akcji na odludnej wysepce, klimat samotności, motyw osobniczego  życia latarnika i jego żony oraz wplecione w nie dramaty. Zagłębiając się w tę historię wciąż nasuwało mi się określenie „samotność we dwoje”. Bo z czasem między to piękne małżeństwo zaczęła wkradać się pustka i cisza, a wspólne tragedie mocniej dzieliły niż łączyły. I to wszystko było czuć. I napawało mnie to dużym smutkiem i nutą refleksji. I wciąż zastanawiałam się, do jakich dramatów doprowadzi ich depresja i szaleństwo. A tragedię czuć było w powietrzu.

Czytając tę powieść nie sposób nie zastanowić się nad kryterium moralności, nad zbiorem pewnych zasad, które choć powinny być oczywiste czasami mamy ochotę zwyczajnie nagiąć. Tom i Isabel mieli świadomość, że postępują źle, z drugiej jednak strony ich wybory zdeterminowała ostateczność i rozpacz tak wielka, że przytłumiła logiczne myślenie. Sporo się nad tym zastanawiałam i ich wybór wcale nie wydał mi się zły, dziwny czy nieuzasadniony. Zrozumiałam ich decyzje, szanowałam ich jako ludzi. Zwyczajnie polubiłam tych bohaterów i życzyłam im jak najlepiej.  

Stedman przedstawia nam historię dość nietypową, a jednak na tyle realistyczną, że jesteśmy w stanie w nią uwierzyć, wczuć się w sytuację bohaterów, przesiąknąć ich emocjami. Z jej słów przebija realizm ujawnia się w otoczeniu, poglądach ludzi, spojrzeniach na pewne sprawy. Można by odnieść wrażenie, że w powieści tej łatwiej doszukiwać się zła niż dobra. Autorka ukazała ludzką przewrotność, słabość, czający się mrok. Niesamowity klimat pieczołowicie zbudowany z perfekcyjnie zespolonych elementów.

Czytało mi się wspaniale. A ciekawość prowadziła mnie przez kolejne rozdziały z zawrotną prędkością. Do samego końca ciężko było wydedukować, jak Stedman postanowiła zakończyć swoją historię, jakim mocnym akcentem rozstać się z bohaterami. A że to rozwiązanie akcji musi zrobić wrażenie było dla mnie w tym przypadku rzeczą oczywistą. I doczekałam się. Po pięknej historii, napisanej lekkim piórem, dotarłam do satysfakcjonującego i idealnie dopasowanego zakończenia.



„Światło między oceanami” to jedna z tych powieści, w których szalenie łatwo się zaczytać. Piękna, wzruszająca, poruszająca ważne tematy, opowiedziana z pasją, przepełniona talentem literackim autorki. Ani przez moment nie czułam się rozczarowana. To wspaniała, kobieca powieść, której warto poświęcić czas.